بهار در بلوای یک پنجره ی درونی

روزهایی هم اشک ها نه بند می آیند و نه بیرون می آیند. اینقدر چانه میزنند تا جانمان بالا بیاید و دل از حلق مان بیرون بزند.

هوای سرم بیرون را تمنا می‌کند و من پای رفتن ندارم.

سبزه گل باغ و چمن را دلم صدا می کند و من اینجا اسیر پنجره هایم .بهار را از پنجره می بایست نظاره کنم.

نه پای رفتن دارم و نه دل نشستن پشت این پنجره ها.

اسیرم؛

اسیر تنهایی در وحدت.

من اینچنین سخت دوام می آورم . با سکوت برای سکون و نظاره ی یک بلوای درونی.

۲۶ مارچ سال ۲۰۲۱ دنهاخ هلند